Co za wspaniała okazja do pojednania. W najbliższa niedzielę 24. Dzień Judaizmu. Warto się zastanowić co daje nam dialog. Ale najpierw zrozumieć, czym jest dialog. SJP tak definiuje dialog: 1. rozmowa co najmniej dwóch osób na określony temat; polemika, dyskusja, konwersacja, rozmowa; 2. forma wypowiedzi literackiej, mająca postać rozmowy co najmniej dwóch osób; 3. utwór literacki złożony z odrębnych wypowiedzi dwóch lub więcej osób, nie mający jednak charakteru dzieła dramatyczno-scenicznego; 4. gatunek, który występował w literaturze staropolskiej, często o przeznaczeniu dramatycznym Wydaje mi się, że w omawianym dniu mamy do czynienie z pierwszym znaczeniem. Przynajmniej teoretycznie. Bo, jeśli tak jest, to w dialog muszą być zaangażowane dwie strony. A ja…

W najbliższą niedzielę usłyszymy słowa, które wstrząsają całym człowiekiem. Mt 10,37 37 Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Ale wcześniejsze wersy są jeszcze trudniejsze. Kiedyś mnie oburzały. Teraz kojarzą mi się ze słowami św. Augustyna „Jeżeli Bóg w życiu jest na pierwszym miejscu, wszystko znajdzie się na właściwym miejscu”. I to właściwie wyjaśnia już wszystko. W życiu trzeba zachować właściwy porządek. Właściwą hierarchię wartości. Właśnie trzeba. I niestety, na tym się kończy. Video meliora proboque, deteriora sequor. Albo słowa Jezusa wypowiedziane w jednym z najbardziej dramatycznych chwil przed Męką: Mt 26,41 Czuwajcie i…

Zastanawiam się, co człowiek zrobić ma, gdy złapie koronawirusa. Dla ludzi młodych rokowania dobra. Ale gdy stary dziadyga albo osoba osłabiona chorobami? Wtedy duże ryzyko pozbycia się wirusa wraz z życiem. Co może wierzący zrobić? Gdy jeszcze stan taki, że chory jest w stanie się skupić i myśleć, zapragnie spowiedzi. Może nawet spowiedzi generalnej. Czy może? Czy może narażać księdza? Czy władze szpitalne wyrażą zgodę? Zapewne odpowiedzi na jedno i drugie są negatywne. Czy jest jakaś alternatywa? Spowiedź przez telefon? Z tego co wiem, taka forma jest niedopuszczalna. Może przez widounifon? W końcu ksiądz może patrzyć na chorego przez szybę i słyszeć jego głos przez jakieś urządzenie elektroniczne. Wydaje się,…

Msza święta, jest okazją do przemyśleń, zadumy i dokonania kroku do przodu. Do zacieśnienie więzów ze Stwórcą. Szczególnym momentem jest przekazywanie znaku pokoju. Różnie to wygląda. Kiedyś był taki ksiądz, który podchodził do ministrantów i do kilku najbliższych osób. Rzadko tak bywa. W zasadzie pada tylko polecenie: Przekażcie sobie znak pokoju! [Dlaczego sobie? Dlaczego nie innym? Bliźnim? Zapewne to skrót myślowy od: Przekażcie sobie nawzajem … Większość ludzi reaguje prawidłowo. Na szczęście.] Wtedy, gdzieniegdzie pojawiają się iskierki. Lubię je obserwować. Lubię patrzyć na bijące od nich światło. Zamyślone twarze. Jeszcze skupione na Modlitwie Pańskiej. Ksiądz zaczyna już mówić. Oczy dyskretnie wypatrują, czy ktoś będzie chciał podać rękę. Niezauważalny wzrok taksuje…

Czytając słowa dzisiejszej (19.10.2019) Ewangelii czuję się zakłopotany. Zacytuję słowa, które wprowadzają niepokój. Których nie rozumiem. Każdemu, kto mówi jakieś słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie przebaczone, lecz temu, kto bluźni przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie przebaczone. Jeśli Bóg nasz jest Bogiem Jedynym w Trójcy świętej, to wszystkie Jego Osoby są równe. W jedności nie ma gradacji. Zacytowane zdanie jest wewnętrznie sprzeczne. Sprowadzę do absurdu. Jeśli wyleję wrzątek na prawą rękę, to się jakoś zagoi, ale gdy wyleję na lewą to nigdy. Czy to ma sens? Według mnie, nie ma. Ale tu znów dochodzę do absurdu. Aksjomatem dla mnie jest to, że Biblia jest prawdą. Jeśli tak, to znaczy, że muszę…

To nie powstanie różnych języków używanych przez różne ludy. To brak zrozumienia. A nawet gorzej, to brak chęci zrozumienia. To niemal dokładnie taj, jak się dzieje na obecnej scenie politycznej. Z tym, ze w Polsce nikt nie chciał zbudowania wieży Babel. Od kilkudziesięciu lat nie było sytuacji, w której wszyscy jednocześnie chwyciliby za łopaty, taczki i kielnie, aby wspólnie budować wieżę. Największym zryw dotyczył burzenia. Ale też nie wszyscy wzięli w nim udział. Część stała na straży nieomylnej i zawsze słuszne epoki. Na szczęście już zamierzchłej, choć wciąż jeszcze żywej. Za kilofy chwyciła większość spośród tych, którzy mieli ręce zdatne do pracy. Słabsi chwycili za młotki, przecinaki czy łomy. Wtedy…